DOĞUM HİKAYESİ

          Aslında nereden başlasam nasıl anlatsam diye düşünürken sanırım en baştan almak en mantıklısı.. 37 haftalık hamileydim ve doktor kontrolüne gittiğimizde ilk çatı muayenesinde 3cm açılmam vardı. Fakat hiç sancım yoktu. Doktorum normal doğum yapabileceğimi fakat çatı muayenesinde verdiğim tepkiden ötürü normal doğumu başaramayacağım hakkında bir şeyler söyledi. Ve bizi eve gönderdi. Sancı, nişan gelmesinden bahsetti.. Hastaneden nasıl çıktığımızı hatırladığımda tek bildiğim doktorun tüm güvenimi kırmasıydı. Hastane duvarına oturmuş ağlamaya başlamıştım. Sezaryen olmak istemiyordum ve normal bir şekilde dünyaya gelsin istiyordum kızım.

         Ağlıyordum, kendimi çok çaresiz hissetmiştim. Sanki başaramayacak kızıma sahip olamayacakmışım gibime geliyordu. Doktorumu da çok kızmıştım. Bir daha onu görmek isteyeceğimden bile şüpheliydim. Eve geldiğimizde arkadaşlarımı aradım onlarla konuştukça rahatladım. Çatı muayenesinde sadece benim tepki vermediğimi bunu olabileceğini hem çevremden hemde internetten öğrendim. Biraz daha rahatlamıştım. Fakat işin aslı beni normal doğumdan bu denli uzaklaştıran doktoruma tekrar gitmek istemiyordum. Doktoru değiştirsem mi düşünmeye başladım.Fakat hamileliğim planlı yani ilk bebek istediğimizden beri gittiğim bir doktor olduğu ve bütün her şeyi bildiği için de bir yanım doktor değiştirmek fikrine sıcak bakmıyordu. Bir hafta boyunca gel-gitler yaşadım. Bu arada etraftakilerin "aaa 3 cm açıklıkla sen yarına doğurursun, daha doğurmadın mı?, her an suyun gelebilir.." gibi felaket tellaklıkları sinirlerimi bozmaya yetiyordu. 

          Bir hafta boyunca evden pek çıkmadım sadece eşimle akşamları yürüyüşe çıktım. Annem geleyim diyordu bense istemiyordum. Doktorum 3 cm açıklıkla bazı kişilerin 15-20 gün beklediğini bebeğin durumun iyi olduğunu,bir hafta daha beklememizi söylemişti. Bu gel-gitler içinde gele gide görümcem bize geldi onunla bekledik o bir haftayı. Doktora gidip duruma göre de annemi çağıracaktım. Şehir dışında olduğu için akşam binse sabah buradaydı zaten yanımda olması da pek bir şeyi değiştirmeyecekti önemli olan sonrasıydı. 

          Doktora gideceğimiz gün görümcemle evi neredeyse kırkladık. Hatta sanki gelince kimse bir şey yapamaz gibi bulaşık makinesini bile boşaltıp gittik. Muayenede açılmam 4-4.5 cm olmuştu ama bende hala sancı yoktu. Bu arada bebeğim 38 hafta+3günlüktü. Doktor o gün nöbetçi olduğunu ve doğum için epidural önerdiğini söyledi. Eşimle konuşup karar verdik epidural olacaktım.

          Doğum için hazırlıklar başlandı tabi o arada annemlere, arkadaşlara haber verildi. Önce klasik normal doğum hazırlıkları yapıldı.Sonra epidural ve suni sancı verildi. Epiduralin ne güzel bir şey olduğunu etkisi azalıp sancıları hissetmeye başlayınca anladım. Bu arada doğumhaneye 16:30 da girmiştim. Saat 23:30 du ama hala açılmam olmamıştı 4-4.5 cm de duruyordu. Bende gelene gidene bakıyor zamanın geçmesini ve kavuşmayı bekliyordum. Benden sonra gelip yarım saat içinde doğurup giden kadına imrenip bakarken oradaki ebe bu onun 3. o yüzden gayet normal kendini sıkma dedi.Bu arada ara ara yürüyüşe çıkıp doğumhanenin dışında bekleyen eşimle görüşüyordum.Gece 00:00 gibi keseyi patlatıp suyun gelmesini sağladılar. İşte asıl sancı ondan sonra başladı. Epiduralide 2 doz vermişler 3. yü vermek istemiyorlardı. Doğu esnasında yardımcı olamam diye. Ve 1 saat sonra açıklık 6 cm oldu. Tabi burada her saat başı artmaya devam etti. Fakat bebeğim dönmemişti ve dönmesi için bir takım egzersizler yaptırdılar. Sonradan öğrendiğime göre bu egzersizler galu beladan kalma egzersizlermiş Çok canım yanıyordu ve bir an önce bitsin diye dua ediyordum. Ve saat 03:30 civarı bebeğim dünyaya geldi. Dünyaya gelirken yapılanları yazıpta hatırlamak istemiyorum. Doğunca ilk verdiklerinde kucağıma o kapkara saçlarıyla ağlayan minik cimcimem bütün çekilenleri unutturdu. Boyu 50 cm ve 3.300 gr. dı kilosu. Fakat daha bitmemişti çilemiz..