DOĞUM SONRASI: EV & LOHUSA HALLERİ

     
 Eve geldiğimizde en azından artık rahat bir ortamdayım diye düşünmüştüm. Bu rahatlığın birkaç gün sonra bana batacağını herhalde tahmin edememiştim...Annem, görümcem kız kardeşim evdeydi..İlk 2 gün gayet kraliçe muamelesi görmek hoşuma gitmeye başlamıştı. Eee daha ne isterdim ki yemeğim odama geliyor, bebek durmadığında herkes el pençe olmaya çalışıyor, benim tek yapmam gereken kızımın ihtiyaçlarına cevap vermekti.. 2. günden sonra eve kayınvalidem de katıldı memleketten gelerek.. Tabi bu arada gelen misafirleri de göz ardı etmemek gerek.. Zaten dikişlerim yüzünden oturup kalkmak işkence gibiydi tam dinlenme faslında zıırt biri geliyordu.. Bir-iki derken artık kabak tadı vermeye başlamıştı.. Hayır anlamadığım neden ilk günler gelme gereği duyarlardı ki?!..Birde tabi annemler de misafiri ağırlamak için çırpınma şekilleri.. 

      Ne yapalım, ne yedirelim.. Baktık olmayacak böyle mevlüt yapmaya karar verdik.Kızımın kolunun sargıdan çıkacağı günün ertesi mevliti yaptık 22 Ekim 2011 .. Mevlitte konu komşu, akraba, tanıdık, tanımadık kim varsa çağıralım dedim anneme bir daha uğraşmayalım dedim. Dedim ama zaten biz o 15-16 gün içinde mevlüde geleceklerin yarısını evde ağırlamıştık. e bir daha ağırladık. Kimsede biz gelmiştik mevlüde gelmeyiz demedi sağ olsun hep bir iştirak söz konusu yurdum insanında.. Mevlüt şekerleri, mevlüt elbisemiz hazırlıklarımız, ikramlarımız hep hazırlandı.. Fakat benden o kurtluluk hali beni de etrafımı da deli etti.. Evimi toplama, ne olacak derdine, yetecek mi derdine düşme... Lohusasın değil mi git yat, yok illa burnumu sokucam.. Zaten evde kabile gibi insan dolu bırak yapsınlar değil mi.. O değil yapınca da bu sefer işlerini gördürme moduna geçenler oldu.. Annem tarafından zorla odama sokulunca anladım neden yatmam gerektiğini..

     Mevlüt kısmı güzeldi. Sadece kızıma halası da mevlüt elbisesi almıştı bende.. İkisini de giydirdim ama görümcelik damarı sanırım biraz ağır basarak neden sadece benimkini giydirmedi gibilerinden ufak çapta surat ve laf sokma krizi yaşadık. Sanırım o dönem Allah tarafından bir sabırla kuşatılmıştım ki o krize bende bir krizle cevap vermedim. 

       Annem mevlitten birgün sonra gitti. Bu arada eve gelen öğrencilerim, mevlite gelemeyenler hala gelmeye devam ediyordu. Eşimin arkadaşları falan da..

      Kayınvalidem 40'ımız çıkana kadar bırakmadı beni.. Görümcem mevlitten sonra gitti. Şimdi düşünüyorum da neden bu kadar kalabalıklardı. İyi hoş da bu kalabalık bende uzun süreli sinir harbi yaratmadı değil.. Aman susayımda gönülleri kırılmasın modum sürekli açıktı. ama yıpranan ben oldum. Kaç kez sinirimden odamda ağladığımı biliyorum. Bu arada bebeğimi emzirirken yediğim sütün az yetmiyor, bu çocuk aç sözleride cabası.. Bir kaç kere ters cevap verme girişimimden sonra artık kendi halime bırakılmıştım. Tek istediğim artık kendi halime ve yalnız bırakılmak istediğimdi.. Ve artık son zamanlar bir iki defa bunu dillendirmiş de olabilirim. Kurban bayramı lohusa dönemime denk gelmişti. Kayınpeder de eklendi kabilemize.. Gerçi Allah var fazla kalmadı bende ama artık bendeki bardakta taşmaya başlamıştı.. Kayınvalidem sağ olsun! 30 günlük bebekle 15 kişilik yemekli misafir ağırlama lütfunda da bulunmuştu bana.

       Son zamanlar artık ağlama krizleri, eşimle tartışmalarım hat safhaya ulaşıyordu.İnternetten baktığımda sanırım depresyona giriyordum yavaş yavaş. Ama çok şükür tam girecekken evim sakinledi sadece kızımla ben kaldım. İşte o zaman kendimi buldum ve sakinleşmeye,bebeğimle vakit geçirdikçe anne olmanın tadına vardım. İkinciyi düşünürsem de sanırım gidip ıssız bir adada doğum yapıp biraz büyütüp öyle gelmeyi düşünüyorum....